“‘Onverwachte, ongemakkelijke pareltjes’

Ik zit in de tram over mijn boek gebogen. De volgende halte dient zich aan en een medereiziger gaat tegenover me zitten. Ik kijk op en dan is het eigenlijk al te laat: we kennen elkaar.

Er zijn vele strategieën om ongemakkelijke, te lang durende beleefdheidspraatjes in het openbaar vervoer te vermijden, maar hier is geen ontkomen aan. Er vormt zich een glimlach en de woorden ‘Hoi, hoe gaat het? Dat is lang geleden!’, rollen automatisch mijn mond uit. Deze stap beheers ik. Dit kan ik, maar wat nu? Wat vraag ik? Waar gaan we het over hebben? Wat heb ik voor interessants te melden?

Zoals gewoonlijk loop ik rood aan. Dit is in de wintermaanden echt onmogelijk te verbergen met mijn bleke, vermoeide hoofd, waar de donkere wallen door mijn transparante huid heen komen.

‘Hey, hoe gaat het? Wat leuk! Dat is zeker lang geleden. Maar lees lekker verder hoor als je wil’, is het antwoord. Precies die ruimte die me geboden wordt, doet me besluiten dit tramkletsje aan te gaan.

Zoekend tussen woorden, zinnen en vragen over en weer klikt er iets op het moment dat we samen aankomen bij het feit dat ik eigenlijk weg wil uit Nederland. Weer. Dat mijn systeem zijn geluk hier niet vindt. Zich niet op zijn plek voelt. Dat ik sinds twee weken weer die Latijns-Amerikakriebel voel. Die welbekende interne onrust heeft me vaak doen reizen, maar nooit ergens doen blijven. ‘Wat houdt me toch tegen?’, hoor ik me mezelf hardop afvragen.

‘Ja! Daar zit ik dus precies ook mee. Ik krijg allemaal signalen binnen. Mensen om me heen die weg gaan, weg zijn gegaan. Die hun geluk volgen. De zon in de zomer herinnerde me er ook aan hoe dat voelt, geluk. Ja waarom zouden we het niet gewoon doen? Alle praktische hobbels zijn altijd op te lossen.’

Het blijft me fascineren hoe openheid momenten creëert. Hoe je je opeens heel dicht bij iemand kan voelen. We vloeien samen in een gevoel van begrip. Onze glimlach is niet meer weg te denken. Onze woorden vormen plannen voor de toekomst. Onze woorden nemen beslissingen.

‘Dit was precies de ontmoeting die ik nodig had. Het laatste duwtje om de stap te nemen’, zeggen we gelijktijdig op het moment dat we in het centrum de tram uitstappen. Er is wederzijdse dankbaarheid. Ik voel me door deze golf aan positieve energie en begrip extra gesterkt. Rustig vanbinnen.

‘Geniet van je beslissing en we zien elkaar vast over een paar jaar ergens spontaan in Latijns-Amerika!’, roepen we elkaar toe. Geen ongemakkelijke drie zoenen die misschien een knuffel hadden moeten zijn. We lopen allebei onze eigen kant op, laten elkaar weer los. Een kwartier lang deelden we onze droom. Zagen we elkaar. Dat was genoeg.